سکوتی که گاه در واژهها و شعر پنهان میشود، گاه در تصویر جان میگیرد، و همواره میان رویا و واقعیت سرگردان است. پناهگاه و گوشهای دنج برای گریز از این زندگی پرهیاهو…
در سکوتِ پر رازِ کتابخانه، کلمهها آهسته قدم میزنند. هر کتاب، جهانیست در خود، سرزمینی از اندیشهها، رؤیاها، تجربهها. اینجا صدای هیچکس بلند نیست، اما هزاران صدا در گوش جانت زمزمه میکنند: صدای نویسندهای تنها، صدای شاعری تبدار، صدای انسانی از قرنی دور…
کتابها، دوستان خاموش ما هستند که هرگز خسته نمیشوند از تکرار و هر بار، چیزی تازه به ما میگویند. در دلِ برگبرگ این دفترهای بیجان، نبض زندگی میتپد.
کتاب، خانهایست که سقفش خیال است و دیوارهایش کلمات، و کتابخانه، شهریست از این خانهها. شهری آرام، که ساکنانش همیشه بیدارند…
به مناسبت روز جهانی کتاب، درود بر تمام کلماتی که ما را نجات دادند. 📚🌱🫠
هرگز نیامد بر زبانم حرف نادلخواه اما چه گفتم؟ هرچه گفتم، آه پای سخن لنگ است و دست واژه کوتاه است از من به من فرسنگها راه است خاموشم اما دارم به آواز غم خود میدهم گوش وقتی کسی آواز میخواند خاموش باید بود هوشنگ ابتهاج