آیا بستنی بخورم یا نه؟ آیا الان به این ایمیل جواب بدهم یا بعد؟ ما هر روز هزاران تصمیم میگیریم: چه کنم؟ کدام راه را انتخاب کنم؟ چگونه پاسخ دهم؟ آیا #مشارکت کنم یا نه؟ فرضیههای تصمیمگیری ابتدا بر این اساس بودند که #انسانها بازیگران معقولی هستند و برای اخذ تصمیم مطلوب، دلایلی را که به نفع یا به زیان فلان تصور هستند در نظر میگیرند. اما مشاهدات علمی نشان میدهند که #تصمیمگیری انسانها چنین اساسی ندارد. مغز از شبکههای متعددی که با هم در حال رقابت هستند تشکیل شده. هریک از این شبکهها اهداف و نیات خود را دنبال میکنند. وقتی میخواهید بستنی بخورید، برخی از شبکههای مغزی از شیرینی خوششان میآید و برخی دیگر بنا به دلایلی بستنی را غذای بیفایده میدانند و مصرف آن را رد میکنند. همچنین شبکههایی در مغز وجود دارند که میگویند شاید بتوانید بستنی بخورید، به این شرط که روز بعدش به ورزشگاه بروید. مغز مانند مجلسی است که اعضای آن را نورونها تشکیل میدهند و در آن گروههای سیاسی گوناگونی به رقابت با هم مشغولاند و هریک از این گروهها میتوانند کشتی وجود ما را به اینسو یا آنسو برانند. گاهی تصمیمهای خودخواهانه یا سخاوتمندانه میگیریم و گاهی به چشمانداز درازمدت مسئله نظر میکنیم. ما موجودات پیچیدهای هستیم که در وجودمان رانههای بسیاری دستاندرکارند و لازم است بهمنظور حفظ تعادل، همهی آنها را تحت نظارت خود داشته باشیم.