تا همین چند وقت پیش فکر می‌کردم عشق یعنی فدا شدن برای دیگری…
تا اینکه فهمیدم عاشق‌ترین حالت انسان، وقتیه که عاشق خودش باشه.
عشقی که ریشه در خودشناسی، خودپذیری و خوددوستی داره.
روان‌شناسی امروز می‌گه:
"Self-love پایه سلامت روانه."
و عرفان می‌گه:
"هرکه خود را شناخت، خدای خود را شناخت."
اما…
قبل از اینکه عاشق خودم بشم، بارها و بارها زخمش زدم.
به خودم شک کردم، خودمو قضاوت کردم، تحقیرش کردم، خودمو با بقیه مقایسه کردم…
بیشتر از همه، این من بودم که خودم رو تنها گذاشتم.
چاکرای قلبم بسته بود…
نه اینکه عشق نبود،
اما راه ورودش به درونم رو با دیوارهای قضاوت، ترس، شرم و تردید بسته بودم.
تا اینکه نشستم، ساکت، رو‌به‌روی خودم…
و اعتراف کردم:
"متأسفم بابت تمام دردهایی که بهت دادم…
بابت نادیده گرفتنت، بابت انکار کردنت، بابت خاموش کردنت..."
اون لحظه، قلبم لرزید.
یه چیزی شکست… یه چیزی باز شد.
و اون‌جا بود که فهمیدم عشق واقعی از خودم شروع می‌شه.
من یاد گرفتم خودمو بغل کنم، خودمو ببخشم، خودمو ببینم…
و امروز با صدای بلند می‌گم:
"من عاشق خودمم."
و این هیچ‌وقت خودخواهی نیست،
این عمیق‌ترین شکل عشق‌ورزیدنه.
چاکرای قلب وقتی می‌درخشه که اول خودتو بپذیری…
با تمام زخما، با تمام اشتباهات، با تمام گذشته‌ات.
امروز فقط یه جمله:
"من هنوزم با تمام این زخم‌ها… شایسته عشقم."
و این آغاز همه معجزه‌هاست.
💚✨

@soulpower56
فریده صافی

🩵@knowingsoulpower🩵

🍷شناخت قدرت روح🍷