برای تأسف خوردن به حال خودم باید یک زمان مشخص در نظر بگیرم، چه معنی دارد که هر صبح و شام، خودم را در دادگاه ذهنم محاکمه میکنم.
فقط چند دقیقه گریه باید کافی باشد. گریه پناه و آغوش خوبیست و تنها خروجی بدن است که پاک و مقدس است.
اما سوگواری بس است. آدم اگر پیش خودش سرافکنده باشد، کارش تمام است.
آدم نباید در وجدانش غرق شود،
پیش خودش گم شود،
تمام شود،
شرمسار قلبش باشد.

آدم اگر پیش خودش تنها نباشد، میتواند همه کار بکند، همه جا برود.
آدم باید خودش را دوست داشته باشد تا زیبا تر شود، مثل پنجره های چوبی که با شمعدان های صورتی، جان می‌گیرند.


☘️☘️☘️
@moshaverehh_1354