تا زمانی که روح انسان در پوشش یک، یا دو، یا سه جسم است و با نادانی و آرزوهایش مُهر 
و موم شده است، او نمی تواند با دریای روح الهی بیامیزد. هنگامی که پتک مرگ، قالب مادی او را می شکند و از میان برمی دارد، دو پوشش دیگرش، سماوی و سببی، هنوز باقی هستند و مانع از آن می شوند که او بطور هشیارانه به حیات همیشه حاضر پروردگار بپیوندد. هنگامی که از راه خرد و بینش، انسان به مرتبه بی آرزویی می رسد، نیروی حاصله از آن دو پوشش دیگرش را فرو می پاشد و سرانجام روح کوچک انسانی، رها گشته تا با وسعت نامتناهی یگانه گردد.

زندگینامه یک یوگی🪷
فصل ۴۳ رستاخیز شری یوکتشوار

@nilofaredaroon