از دم در که به در می‌شوم
در به در می شوم

قصه مال پیش‌ها سال است
وقتی کوچک خیلی بودم
مثل حالا که بزرگ

سایه‌ام به جا می‌ماند
شهرم به حاشیه می‌راند
آینه قد کشیده است

قصه البته مال سال کبیسه است
سالی که یک روز بیشتر رنج کشیدم

بیاید برایتان تعریف کنم
خنجر چوبی را که بردند
از دم در
اولین دزد را دیدم
در گردنه کوچه

گریه کردم
چون کوچک
سر گرداندم سرگردان شدم
گردنه را دیدم
آهوان را دیدم

آن شب شب نمی‌شد
و چون شد
صبح نیامد
صبح‌دم را دیدم
دم نیاوردم تا صبح

بزرگ شدم که
خنجری فولاد خریدم
کوچکم را کشتم
دزدها عاشق چش و ابرویم شدند
آهوان دریدم
گردنه را لغزیدم

#وحید_خیرآبادی

آنقدر از تو می‌نویسم تا فارسی تمام شود
@aztominevisamtafarsitamamshavad