رویایِ رویارویی ام نیست
رو به روی آئینه ای سالخورده
که روی زیبایی در خاطرش مانده است هنوز
بی نام
بی یاد

چه سود ام از سرود
از لای لایِ حزن آلودِ چنگ و رود
که هر "یکی بود" قصه ها
کابوسِ بیداری بود
و کلاغِ سرگردانِ همیشه
قُرقِ دیرپای آسمانم را
نگاهبان بود

در این ایاز
در این شبِ بی آواز
کدامین هوای پرواز می بایدم؟
که میله ها همرهانِ هماره ی من اند
در حافظه ی تنهایی بال هایم


کارِ کاری ترین زخمم از کار گذشته است
من بسته ام به این قفسِ خاطراتِ گس
دل بسته ام به خیال
به بودن ات
که محال...

#پوریا_اشتری
از کتاب "گم‌شده در حزنِ صدایی"

@InGooneShokaran

آنقدر از تو می نویسم تا فارسی تمام شود
@aztominevisamtafarsitamamshavad