‍ ‍ ‍ ‍ ‍✅ آنکه می رود وداع نمی کند، خود را در حقیقت ترک میکند... دل در حفره های نا امیدی عمیق و  دلتنگی های محال امید چال می کند تا همچون نهالی جوانه زند برای رستن در خاکی دیگر...سرزمین زمین گیر دیگری...او فراموشی نمی گیرد، اگر چه فراموشی او را فرسنگها از خود دور می کند و در برمی گیرد...او تن های بیشماری را در تن خود خاک می کند و در چمدان همراه خویش می برد، اگرچه  سنگینی رنج خاطر آنان را بر جانش می کشد...تن های رفتگان، تن های بازماندگان، تنهای تنهایان مانده برجا..براستی ناچار یعنی مستاصل میان این پا و آن ماندن ، میان آرزوهای خیال و نداشته های نیاز دست و پنجه نرم کردن...ناچار یعنی میان نفس های سخت تقلا کردن و معلق ماندن، به شماره افتادن معکوس برای بودن یا نبودن...براستی حافظه جاهای خالی را هیچگاه پر نمی کند در غربتِ خاطر..سوگوارانه در خلوت خویش برای بیداری حضور آنان  پافشاری می کند مدام. 
"میلان کوندرا"در رمان پرشور آهستگی می گوید: میان  به خاطر آوردن و کندی حرکت ؛ همچنین  میان فراموشی و سرعت آن ،رابطه ای مستقیم وجود دارد..در حقیقت آنکه می خواهد بخاطر بیاورد خاطری را؛ حرکاتش کند می شود، در تعمق فرو می رود و آهسته  ساکن می شود در سکون سکوت خویش ، ولی آنکه می خواهد تلخی اتفاقی را به فراموشی بسپارد، سرعتش تند و زندگی اش بی قرار می شود، بی قرار رفتن و ترک کردن های مدام...بی قرار بودن یا نبودن ، ماندن یا نماندن.. بدین سان است که ما مردمانی هستیم در بی قراری های بی وقفه فرار و قرار ، بی قرار از دست دادنهای مدام ، بی‌قرار یک زندگی معمولی پیش پا افتاده و یک آرامش ساده....و مهاجرت عینا کنشی ست در شتاب و  سراسیمگی همیشگی برای فراموشی...برای ترک کردن تلخی های زیستن در وطنی مهجور و رنجیده  زخم خاطر..برای به تعویق انداختن آن زیستن نابرابر و ناهمگون.
"ویلیام فاکنر" در کتاب گور به گور می گوید: آدم‌ها برای این زندگی می کنند که برای مردنی بس طولانی تری آماده شوند! و حال سوال  اصلی این یادداشت اینست که آیا  انسان در مهاجرت برای بی قراری های طولانی تر دیگری آماده می شود یا  زیستن تازه در ماوا آرامش دیگری را تجربه می کند؟
آیا باید ماند و ساخت وطن را یا به رویای زندگی بهتر  آنرا در تنهایی غربت باخت ؟!






✍رضا کردبچه



#مهاجرت
@R_Kordbacheh