پال آستر، در ابتدای یکی از فصل‌های کتابِ «آفرینش تنهایی»، می‌نویسد: «یک دسته کاغذِ سفید می‌گذارد روی میز و می‌نویسد: بود، دیگر هرگز نخواهد بود.» عکس‌های سیاه و سفیدِ قدیمی هم همین‌‌طورند: لحظه‌ی قاب‌گرفته‌شده در این عکس‌ها «بود، دیگر هرگز نخواهد بود.» سیاه و سفید بودن این عکس‌ها، نشانه‌ای زیباشناختی‌ست از فاصله‌ا‌ی زمانی و عاطفی. فقدانِ رنگ، تداعی‌کننده‌ی خاموشی و فرسایشی‌ست که آن «لحظه» را در هاله‌ای از اندوهی نوستالژیک فرو می‌برد: «بود، دیگر هرگز نخواهد بود.» بارِ عاطفی متن/عکس در یک واژه، فشرده شده است: «هرگز.»

#سلطانی