✨️✨️✨️ادریس (ص) جمله‌ی نجوم و کواکب با او در سخن آمدند،

از ماه پرسید که:
تو را چرا وقتی نور کم شود و گاه زیادت؟

گفت:
بدان‌که جِرم من سیاه است و صیقل و صافی و مرا هیچ نوری نیست،
ولیکن وقتی در مقابله‌ی آفتاب باشم بر قدر آنکه تقابل افتد،
از نور او مثالی در آینه‌ی جِرم من همچو صورت‌های دیگر اجسام در آینه ظاهر شود.
چون به غایت تقابل رسَم،
از حضیض هلالیت به اوج بدریّت ترقّی کنم!

ادریس از او پرسید:
دوستی او با تو تا چه حدّ است؟

گفت :
تا به حدّی که هرگه که در خود نگرم در هنگام تقابل،
خورشید را بینم زیرا که مثالِ نورِ خورشید در من ظاهر است،
چنانکه همه مَلأ است،
سطح و صقالت روی من مستغرق است به قبول نورِ او،
پس در هر نظری که به «ذات» خود کنم،
همه «خورشید» را بینم.

نبینی که اگر آینه را در برابر خورشید بدارند،
صورت خورشید در او ظاهر گردد!

اگر تقدیراً آینه را چشم بودی،
و در آن هنگام که در برابر خورشید است در خود نگریستی،
همه آفتاب را دیدی،
اگر چه آهن است «اناالشمس» گفتی،
زیرا که در خود الّا آفتاب نمی‌بیند،
اگر «انَاالحَق» یا «سُبحانی مَا اعظَم شَانی» گوید عذر او را قبول واجب باشد،
«حتّی توهّمت ممّا دنوت انّکَ انّی»



#شهاب‌الدین_سهروردی
رساله لغت موران