52 йил овқатланибман. 52 йил овқатнинг ҳамма турини еб кўрдим. Қази қарта, писта бодом, мол, қўй, эчки, товуқ, балиқ гўшти... ва ҳатто бир, икки марта кийик гўштини ҳам тановул қилиб кўргандим. Бундай ўйлаб қарасам жеган жорайди деб жеяверибман, жеяверибман, жеяверибман.
Ейиш учун турли туман баҳоналарни ҳам ёдлаб олиб, бўш қоп тик турмайди, семизлик наслимда бор,сув ичсам ҳам семираман, деб еяверибман, еяверибман... шунча есам ҳам емак ичмакдан маъно тополмадим. Ўйлаб кўрсам умримнинг асосий қисми овқатланиш ва овқатланишга тайёргарлик кўриш билан ўтиб кетган экан. Оқибатда эса ўзим яшаётган табиатнинг сокин овозини эшитолмайдиган, англамайдиган лоқайд, ҳиссиз кимсага айланиб қолибман.
Онгли озиш курсида иштирок этишни баралла тавсия қиламан. Озизнинг,тўғри овқатланишнинг,илмий жиҳатини ўрганмагунча ҳеч қандай натижа ололмайсиз деб иккиланмай айта оламан. Бу ҳар кимнинг ирода иши. Шу ўринда яна шуни айтишим керакки, онгли овқатланиш бу вужуд ибодати экан. Яқинда Онгли озиш курсидаги ўтган кунларимда 70кун кун ҳам жисмонан, ҳам руҳан дам олдим. Шу 70 кун мени ҳар томонлама ўткирлаштирди. Шу 70 кун мени янгилади. Бўғинларимдаги ғарч-ғурч ўз-ўзидан йўқолди. Авваллари уйқуга тўймаган ҳолда, уйқудан ланж, беҳузур бўлиб уйғонган бўлсам, 70 кунлик Онгли озиш курсидан чиқиб сутка давомида 4-5 соатлик уйқудан қониқиш ва ҳузурланиш саодатини туйдим. Сезиш, ҳис қилиш, севиниш, ёдлаш, қаноат каби қобилиятим минг тезликда ишлай бошлади. Китоб ўқиганда ҳалақит берадиган паришонлик ҳисси мени тарк этди. Она табиатнинг ёрқин овозини эшита бошладим. Илгарилари ўзлаштиролмай хуноб бўлган ахборотни яшин тезлигида қабул қила бошлаганимдан ҳайратга тушмоқдаман. Ҳатто, шу пайтгача ҳаёлимга келмаган иш, инглиз тилини ўрганиш курсига қатнай бошладим. Онгли озиш курси давомида диссертацияишимни муваффақиятбилан ҳимоя қилдим. Мақсадларим янада янгиланди. Эҳҳей бу билан боғлиқ таассуротларим бир китобга сиғмайди.
Хуллас, мундай ўйлаб кўрсам 52 йил яшамаган эканман, мавжуд бўлган эканман холос. Мана бир ойдирки, яшаяпман. Яшашнинг жозибасини ҳис қилаяпман. Бу йил 53 ёшни қаршилайман. Эллик!!! Эндигина бу дунёга келдик!!! деб баралла айта оламан. Ушбуни ўқиган ўқимаган барчага битмас туганмас соғлик саломатлик тилаган ҳолда, ушбу ҳақиқатларимни айтиб ўтмоқчиман. Ҳақиқат шуки, соғлиқни сотиб ҳам, топиб ҳам ололмайсиз, уни сизга ҳеч ким ҳадя ҳам қилолмайди. Мен Доктор Ферузнинг маърузалаои орқали овқатланиш билан боғлиқ табиат қонунларини мукаммал ўрганиб чиққаним, таомни майда чайнаб,мазасини ҳис қилиб истеъмол қилиш,меъёрни ёдда тутиш,калория танқислигини ҳосил қилиш, тана масса индексини аниқлаш,идеал вазнга етишни режалаштириш, ҳар куни интенсив, яъни бир кунда 5-10 минг қадам юришни одат қилганим ва уларга қатъий амал этаётганим боис, аъло даражада соғлиққа эгаман, ўзимни бақувват ва тетик сезаяпман. Табиий овқатланиш, вужудни онгли овқатланишга одатлантириш, эрталабки жисмоний машқлар — буларнинг ҳаммаси узоқ умр кечиришга етаклайди деб овозимнинг борича айта оламан.
Овқатланиш билан боғлиқ йирик мутахассислардан бири Арнолд Эрест шундай деган экан:
«Ҳаёт – овқатланишдан иборат фожиадир!».
Аммо Доктор Феруз ҳар дарсининг сўнгида айтганидек еб ичинг, меъёрни унутманг деган сўзларини ёдлаб олиб, яъни Арнолд Эрнестнинг гапига кескин жавоб айтган бўлардим. Агар Онгли озиш курсига иштирок этиб онгли овқатланиш ва озишнинг илмини ўзлаштирсангиз Ҳаёт овқатланишдан иборат лаззатдир,деган бўлардим.
Райҳона Раҳимова