#الیف_شافاک، نویسنده‌ی ترک
@haft_houz7

وقتى كشورى بر اساس خرد و حكمت اداره شود در انبارها گندم و جو انبار مى شود...

و وقتى کشوری بدون خرد و حكمت اداره شود ، در انبارها شمشير و نيزه انبار میگردد.

#لائوتسه
@haft_houz7

.
جهانِ بدون بارگاس‌یوسا جهانی‌ست که باید به آن خو کنیم. شیفته‌اش بودم. او به بسیاری از ما جسارتِ تاریخ‌کُشی داد. چند نویسنده می‌شناسید که نتوان خلاصه‌شان کرد؟ و من در تلخیصِ این لیبرالِ کبیر الکن‌ام. از دنده‌ی چپ، آن روحِ همیشه محقِ آمریکای لاتین برآمد و به دشمن‌شان تبدیل شد. چریک‌ها را خوش داشت اما در «مرگ در آند» آن‌‌ها را طرد کرد. بین مادرید و لیما می‌زیست. روحِ لاتین و درکِ اسپانیایی‌ و رویای فرانسوی‌اش او را ساخت. «سور بز»، «جنگ آخرالزمان» و البته «خانه‌ی سبز» بدن‌ها را لرزاند. اما «گفت‌و‌گو در کاتدرال» ناقوس بلندی بود که هنوز می‌کوبد و می‌رُمباند ذهن‌ها را. «عصر قهرمان» (سال‌های سگی) الگوی فکر بود و «رویای سِلت» نمایش پیچیده‌گی. نولای «درستایش نامادری» رستاخیز اروتیسم بود و بدن. رمان‌های کم‌جان‌تر هم داشت. رمان‌هایی که «بد»‌های او شدند مانند « قهرمانِ فروتن» اما او همیشه بازگشت. «روزگار سخت» نشان داد در هشتاد‌و‌سه‌ساله‌گی هنوز طراوات دارد قلم‌اش. اتو بیوگرافی «ماهی در آب» عیش مدام شد و «چه‌کسی پالومیرو مولیرو را کشت؟» توان‌نمایی بود درباره‌ی خشونت و معما. بارگاس‌یوسا پنج دهه هر هفته در روزنامه‌ی «اِل‌پاییس» ستون نوشت. متن‌اش درباره‌ی  سفر حسن روحانی به ایتالیا بی‌نظیر بود و البته تحلیل‌اش از حمله‌ی آمریکا به عراق را شجاعانه تغییر داد. مردی که جام‌جهانی «۱۹۸۲» را خبرنگاری کرد دو بار نامزد ریاست‌جمهوری پرو شد. یک بار با اختلاف ناچیز به «فوجی‌موری» باخت. چند سال پیش مشخص شد در آن انتخابات تقلب شده‌ بود و بارگاس‌یوسا می‌توانست رییس‌جمهور شود و چه خوب که «نشد». آن‌قدر پرسه زد، جستار و روایت نوشت که انگار سی‌صد سال زیسته. هوگو و فلوبر و همینگوی را بازنمایی کرد ولی از سیاست نگریخت. مردی که خوش‌سیمایی‌اش او را به بازی‌گران شبیه کرد و باعث شد تئاتر هم اجرا ببرد شیفته‌ی شهرت بود و ابایی نداشت از دوربین‌ها. مرگ او مرگِ یک سبک است، یک جسارت و یک ذهنِ پرخون. بارگاس‌یوسا نشان داد که می‌شود تاریخ را نوشت و در آغوش انقلابی‌گری و سرخ‌ بودن نیفتاد. او نقطه‌ی مقابل مارکز و البته فوئنتس بود. مردی که در تمام آثارش نسبت به انقلاب تردید کرد ولی به هیچ دیکتاتوری باج نداد. او «قصه‌گو» بود و بی‌هراس از قضاوت کردن.
حالا در ۸۹ ساله‌گی و بعد کتاب آخر سکوت‌اش را به ما تقدیم کرد و به ارواحِ غول‌هایی پیوست که سال‌ها با او ببرهای جوان ادبیات آمریکای‌لاتین را ساختند. قرن بیستم و شکوه‌اش با مرگ بارگاس‌یوسا تمام شد.
بارگاس‌ یوسا سه برابر هر نویسنده‌ای جنگید و این نبرد است که چنین رستگارش کرد.
مهدی یزدانی‌خرم
@haft_houz7

ماجرای قهر طولانی یوسا و مارکز

قضیه‌ی اختلاف و قهر طولانی مدت گابریل گارسیا مارکز و ماریو وارگاس یوسا را می‌دانید؟!
اختلاف آن‌ها جالب‌ترین اختلاف دو چهره‌ی ادبی مشهور جهان و شاید عجیب‌ترین آن‌ها باشد. بسیاری از مردم جهان در این سال‌ها پس از شنیدن این نکته که گابریل گارسیا مارکز، نویسنده‌ی بزرگ کلمبیایی و برنده‌ی جایزه نوبل ماریو بارگاس یوسا، سه دهه با هم صحبت نمی‌کنند، تعجب می‌کنند.
این دو نویسنده بزرگ زمانی دوستانی صمیمی محسوب می‌شدند و همین مساله اختلاف و قهر آن‌ها را عجیب‌تر می‌کند و جالب اینکه هیچ کدام از این دو و نزدیکان آن‌ها در این سال‌ها به علت واقعی اختلاف شدید میان آن‌ها اشاره نکرده است.
اما چند سال پیش یک عکس جنجالی منتشر شد که حاشیه‌های زیادی برای آن‌ها ایجاد کرد، در این عکس گارسیا مارکز جوان با چهره‌‌ای که در زیر چشمش کبودی یک مشت است تصویر شده است و عکاس هم علت کبود شدن زیر چشم مارکز را می‌داند؛ اصابت مشت یوسا
رودریگو مویا، دوست صمیمی گارسیا مارکز این عکس سیاه و سفید را در سال ۱۹۷۶ گرفته اما تا هفته گذشته این عکس را پنهان کرده بود، در نهایت وی تصمیم گرفت که این عکس را در کنار چند عکس دیگری که از مارکز داشت به مناسبت هشتادمین سالگرد تولد او منتشر کند. او همچنین خاطراتش را از شب منازعه مارکز و یوسا، با عنوان جالب «داستان ترسناک زیر چشم کبود» نوشته و منتشر کرده است.
عکس‌های مویا، اولین بار در روزنامه لاژوراندیون مکزیک به چاپ رسید و باعث تعجب تمام کسانی شد که آن روزنامه را خریداری کردند. این عکس مارکز را در حالی نشان می‌دهد که زیر چشم چپش کبود شده و دو روز بعد از مشت یوسا گرفته شده است.
براساس گفته های مویا، در ماه مارس سال ۱۹۷۶ بسیاری از روشنفکران، نویسندگان و اهالی سینمای امریکای لاتین برای تماشای فیلم های جشنواره مکزیکوسیتی به این شهر سفر کرده بودند. در مراسم افتتاحیه گارسیا مارکز دوست صمیمی خود را می بیند و به سمت او می رود؛ «چطوری ماریو؟ خوبی» اما جواب ماریو بارگاس یوسا به احوالپرسی دوست قدیمی‌اش یک ضربه مشت بود، ضربه مشتی که به زیر چشم مارکز اصابت کرد. مارکز مبهوت از این ضربه روی زمین می نشیند و یوسا بر سرش فریاد می زند؛ «بعد از آن حرف‌هایی که در مورد من به پاتریشیا زدی چطور جرات می کنی که مرا دوست خودت بدانی؟» پس از آن یوسا به مارکز پشت می کند و می رود و از آن زمان این دو نفر دیگر با هم صحبت نمی‌کنند.
بعد از منازعه، مارکز و یوسا ترجیح دادند، حرفی در این مورد نزنند و راه این دو هم از هم جدا شد. مارکز تمایلات چپ‌گرایانه پیدا کرد و دوست صمیمی فیدل کاسترو شد و یوسا به یک تحسین‌کننده مارگرت تاچر ، نخست وزیر اسبق بریتانیا تبدیل شد، راست‌گرا شد و در انتخابات ریاست جمهوری پرو هم شرکت کرد. وی یک منتقد کاسترو به حساب می‌آید.
مویا نمی‌گوید که دلیل اصلی دعوا چیست اما دوستان صمیمی مارکز و یوسا مساله را فاش می‌کنند؛ در زمانی که یوسا و مارکز همراه همسران خود در شهر بارسلونا زندگی می‌کردند، یوسا تصمیم می‌گیرد که همسرش را که دوست صمیمی همسر مارکز و خود او بوده طلاق بدهد و با زنی سوئدی  ازدواج کند. پاتریشیا، همسر یوسا، به نزد مارکز و زنش می‌رود و در ملاقاتی که با آن‌ها دارد ، مارکز به پاتریشیا توصیه می‌کند از یوسا جدا شود. اما ورق برمی‌گردد و یوسا با همسرش آشتی می‌کند و پاتریشیا قضیه توصیه مارکز را به وی می‌گوید، درگیری معروف یوسا و مارکز بعد از این واقعه، پیش آمد.
در چهلمین سال نگارش «صد سال تنهایی» ، یوسا مقدمه‌ای بر این رمان مهم نوشته است. این مقدمه در واقع خلاصه متنی است که یوسا قبلا در کتابی قبل از درگیری با مارکز نوشته بود و در آن به ستایش مارکز پرداخته بود. بعد از درگیری یوسا، چاپ این کتاب را متوقف کرده بود.
@haft_houz7

ماریو بارگاس یوسا(۱۹۳۶ - ۲۰۲۵) نویسنده مشهور پرویی-اسپانیایی و برنده‌ی جایزه‌ی نوبل ادبیات(۲۰۱۰) که آثارش بر نظام‌های تمامیت‌خواه تمرکز داشت دیروز یکشنبه ۱۳ آوریل ۲۰۲۵ برابر با ۲۴ فروردین ۱۴۰۴ ، در سن ۸۹ سالگی در لیما درگذشت. پسرش، آلوارو بارگاس یوسا، روز یکشنبه این پیام را انتشار داد: «با اندوهی عمیق اعلام می‌کنیم که پدرمان، ماریو بارگاس یوسا، امروز در لیما و در آرامش، در کنار خانواده‌اش چشم از جهان فروبست.»
از مهم‌ترین آثار این نویسنده‌ی تکرارناپذیر می‌توان به «سور بز» (۲۰۰۲)، «گفتگو در کاتدرال» (۱۹۶۹)، «سال‌های سگی» (‌۱۹۶۶)، «جنگ آخرالزمان» (‌۱۹۸۴) و «مرگ در آند» (‌۱۹۹۶) اشاره کرد.
از خوش‌شناسی ماریو بارگاس یوسا در ایران این بود که عبداله کوثری یکی از بهترین مترجمان ایران، مترجم جدی آثار او بود.

@haft_houz7

صبحتان به‌خیر،
ای گریختگان از شبِ درهم و عبوس،
ای آن‌که گردن کشیده‌اید سوی افق،
و در چشمانتان، امیدی دلیرانه‌ شکفته است...

صبحتان به‌خیر،
چرا که خوب می‌دانید،
زمان به ناله درنگ نمی‌کند،
و آنان که به نام سیاست،
سنگ بر شانه‌هاتان می‌کوبند،
نمی‌دانند که از جنس افتادن نیستید...

صبحتان به‌خیر،
زیرا هنوز در این جهان،
ذره‌ای خوبی باقی‌ست؛
در پرسشی کوتاه از دوستی نزدیک،
در نگاهی مهربان،
که بی‌هیاهو،
در کنارتان مانده است...

#مفتاح_العلوانی
ترجمه: #سعید_هلیچی


@haft_houz7

قهر نکن عزیزم
همیشه که عشق
پشت پنجره‌هامان سوت نمی‌زند
گاهی هم باد
شکوفه‌های آلوچه را می‌لرزاند
دنیا همیشه قشنگ نیست
پاشو عزیزم
برایت یک سبد گل نرگس آورده‌ام
با قصه‌ی آدم‌ها روی پل
آدم‌ها روی پل راه می‌روند
آدم‌ها روی پل می ترسند
آدم‌ها
روی پل
می‌میرند

#ویسلاوا_شیمبورسکا

@haft_houz7

#موسیقی
@haft_houz7

صبح به‌خیر ای باغ زعفران
صبح به‌خیر ای فرش هزار نقش کاشان
صبح به‌خیر به انگشتانت
که در میان انگشتانم آرمیده‌اند
و به بارانی‌ای که با من می‌پوشیدی
و به روزنامه‌هایی که سپیده‌دمان
با هم ورق می‌زدیم...
صبح به‌خیر...
به کافه‌هایی که در آن‌ها بی‌وقفه سخن گفتیم،
به بوتیک‌هایی که همراه تو به آن‌ها رفتم،
به آینه‌هایی که در آن‌ها کنار هم ایستادیم
و آنگاه که سفر کردی...
مرا بر قابشان، تا همیشه،
حک‌شده باقی گذاشتی...



برشی از شعر #نزار_قبانی
ترجمه: #سعید_هلیچی

@haft_houz7

اصولي چند سالي نيز به همکاري با همسر فقيدش خسرو سينايي، کارگردان سرشناس سينماي ايران پرداخت و به عنوان عکاس، منشي صحنه، گرافيست و نيز دستيار او در ساخت آثارش حضور داشت. در کنار اين تکاپوي هنري متنوع، نقاشي، معشوق اصلي او بود و او حجره‌اش را هنرمندانه در دل اين بهشت رويايي برافراشته و با ماواي رنگين‌اش دور دنيا را گشته است.گفت‌وگوي ما را با فرح از سر بگيريد:
آدرس سایت:
موج بیداری -
https://mojebidaripress.ir/
@haft_houz7

رنگ‌ها بر من حکومت مي‌کنند
دنا، تنها گروه نقاشان زن در خاورميانه است
گفت‌و گو با فرح اصولي، نقاش
#حسين_نجاري
نقاشي يکي از رشته‌هاي اصلي هنرهاي تجسمي است که به وسع خويش راوي رايحه‌ي روح عظيم انسان است و از جهان معطر و منقوش او پرده بر مي‌دارد. «نگار»ي که با انسان اوليه به درون غار خزيده و سپس مست و مکشفه و بي‌پروا از اعماق غارها بيرون آمده است. معشوقي که همدم غارنشينان قصه‌پرداز بوده و هزاران سال بعد از عزيمت ابدي آنان، هنوز از دنياي ديرين آن‌ها و حضور انسان‌ هنرمند در اين دير خراب‌آباد حکايت مي‌کند. زيبارويِ قصه‌گويي که راوي قصه‌هاي هزار و يک شب از هزاره‌اي دور بوده و عطرِ عصر باستان از دهان شيرين‌اش مي‌تراود. انديشه و عواطف و احساست ما از رواق اين جهان جادويي به تماشاي هستي نشسته و رازهاي خويش را متاملانه به هم مي‌گشايند.
 قصه‌ي نقاشي ‌ايران اگر چه از داستان نقاشي جهان جداست اما‌ اين به ‌اين معني نيست که متاثر از تشعشعات آن نبوده باشد. تاريخ نقاشي ‌ايران از آغاز تا به امروز فراز و فرودهاي فراواني را پشت سر نهاده و تن به صيرورت سپرده است. عصر صفويه را مي‌توان نخستين دوره‌ي ظهور و پيشرفت جدي نقاشي ايران دانست. سليقه‌ي درباريان در اين دوره دستخوش تغييرات محسوسي شد و زمينه‌ساز حضور نور و سايه در نقاشي­‌ها گرديد. دوره‌اي که الگوبرداري آشکاري از هنر غربي نمود و دست به يک لقاح هنرمندانه زد. هنرمنداني که کوشيدند تا ترکيبي از تاريخ و سنت شرق و غرب را در هم آميزند.
از آنجايي که اسطوره در اعصار جديد به حماسه بدل شده و از قرون وسطي حماسه‌ها نقش و کارکرد خودشان را از دست داده و به رمانس تبديل شده بودند پس وقوع رنسانس زلزله‌اي در جان سنگين مدافعان ارتجاع برانگيخت و دري به باغ‌هاي سبز و آسمان‌هاي آبي گشود، فصل جديدي از زيست انساني را رقم زد که نسيم آن اگر چه با تاخير به دروازه‌هاي ما رسيد و نگاه ما را نيز ملتفت حضور تازگي‌هاي خود نمود. بنابراين نقاشي با رنگ روغن در اين دوره‌ رواج چشمگيري يافت و نقاشي­‌ها در ابعاد بزرگ‌تري خلق شدند. ديوارنگاري‌هاي تالار بام عام کاخ چهلستون يکي از مشهورترين نقاشي‌هاي ‌اين دوره است. در عصر افشاريه الگوبرداري از اروپايي‌ها از تب و تاب افتاد و موضوعاتي چون شمايل زنان، چهره‌ي جنگجويان، زوج­‌هاي عاشق، گل و بلبل و… وارد بارگاه نقاشي شدند. يکي از پرآوازه­‌ترين نقاشي‌هاي ‌اين دوره نسخه‌ي تاريخ جهان‌گشاي نادري است که اتفاقات زندگي نادرشاه را نشان مي‌­دهد.
در دوران زنديه نيز دامنه‌ي اين تحولات فراتر رفت و نقاشي زير لاکي رواج روزافزوني يافت. نقاشي ايراني پا بر رواق منظر چشم ‌آينه و قلب قلمدان و سينه‌ي صيقل‌يافته‌ي صندوقچه‌ي جواهرات و… نهاد. در دوره‌ي قاجار نيز سبک نقاشي پيکر نگاري درباري ابداع شد که تلفيقي از هنر‌ ايراني و اروپايي بود. در اين نقاشي پيکر انسان به صورت برجسته و با جلوه‌اي جذاب خلق گرديد.
خلاصه اينکه نقاشي، سرزمين نامشکوفي است که صورتگران کاوشگر، بهشت تخيلي خود را در دامنه‌هاي رويايي آن بنا مي‌کنند. يکي از اين صورتگران سرشناس، فرح اصولي است که جهان زنانه‌اش را در هشت بهشت آن مي‌افرازد و جان و جهان او چون چشمه‌اي زلال در پيچ و خم‌هاي الوان و هزارتوي آثارش جاري شده و جشن شکوفه‌ها را بر پا مي‌دارد. قلم او جادوگرانه بر تار و پود بوم مي‌خرامد و شورش رنگ‌ها را به ستايش امپراطوري زنانه‌ي آفريده‌هايش مبدل مي‌سازد. او بند نافش به نقاشي بسته است و روزگارش را با عاشقانه‌هاي روزانه‌اش سپري مي‌کند.
فرح اصولي نقاش، طراح، گرافيک و نگارگر متبحري است. سبک نقاشي‌هاي اصولي ترکيبي از نقاشي مدرن و مينياتور ايراني است. مضمون کارهاي اين نقاش نام‌آور برگرفته از مسائل اجتماعي زنان، اشعار و ادبيات فارسي و تاريخ هنر ايران و جهان است. آثاري از فرح در مجموعه‌ي موزه‌ي متروپوليتن نيويورک، موزه‌ي هنر مدرن لس آنجلس، موزه‌ي ويکتوريا و آلبرت و موزه‌ي هنرهاي معاصر تهران نگهداري مي‌شوند.
فرح اصولي زاده‌ي ۱۳۳۲ در شهر زنجان است. او نبيره‌ي دختريِ حاج ميربهاءالدين، بزرگ واقف زنجاني است. ميربهاالدين از تجار و خيرينِ بلند نامِ شهر زنجان در دوره‌ي قاجار بوده‌ و پل ميربها معرف اسم تاريخي و رسم فرهنگي اوست. او در حيات خود پلي براي توسعه‌ي ارتباطات ساخته و آن را بر روي زنجانرودِ خروشان آن سال‌ها برافراشته تا اثر هنري، معماري‌ جاودانه‌اش را بر فراز ديواره‌‌ي درخشان آب نقش بزند.
اصولي ديپلم نقاشي خود را از هنرستان زيباي دختران و کارشناسي گرافيک را از دانشکده‌ي هنرهاي زيباي دانشگاه تهران گرفت. او در دوران دانشجويي‌اش در شاخه‌هاي هنري ديگر از جمله بازيگري تئاتر، طراحي صحنه و عکاسي تئاتر نقش ايفا نمود و مدتي نيز به ساخت انيميشن پرداخت.
ادامه در فرسته‌ی بعدی
@haft_houz7
https://s6.uupload.ir/files/img_20250317_184521_481_qv17.jpg

دل از شاملو برده بود و به گفته‌ي سردبير وقت «آدينه»، شاعرِ سرکشي چون شاملو به دقت نوشته‌هاي او را پي مي‌گرفت.شاملويي که شلاق بي‌رحمانه‌اش به ناروا بر گرده‌ي بزرگان هنر و ادب ايران زمين فرود آمده بود ولي همين روح سـرکش در برابر عصـيان روحي جـوان، زانو زده و شکوهمندانه چشم بر نوشتار و گفتار او دوخته بود. مقالات او در مجلات معتبر آن روزها: آدينه، مفيد، دنياي سخن، گردون و... جاري بود و نام‌اش از نوجواني در کنار نامدارترين شاعران و نويسندگان، آن سال‌ها مي‌درخشيد. از شاملو و براهني گرفته تا مجابي و لاشايي و هانيبال‌الخاص... القصه گفت‌وگوي ما با حميد رحمتي را در سایت موج بیداری بخوانيد:👇
https://mojebidaripress.ir/
https://t.me/darricheh

هنر نو،تبلور فلسفه‌ی تردید است
گفتگو با حمید رحمتی، نقاش و منتقد هنری
حسين نجاری

اشاره: تاريخ هميشه معاصر است، اگر اين سخن بندتو کروچه را بپذيريم مي‌توان گفت ميراث گرانبهاي تمدن بشري اعم از معماري و نقاشي و موسيقي و فلسفه و شعر و... با ما معاصرند.
نقاشي اين الهه‌ي باستان هنوز معاصر است و اغواگري‌هاي خودش را دارد و هر چه بيشتر در تالارهاي اين قصر پيش برويم پژواک صداي شاهدِ پرده‌نشينِ آن بيشتر طنين‌انداز مي‌شود.
اگر چه امروز نقاشي و هر هنر ديگري به جاي روايت به توصيف بپردازد به ديروز تعلق دارد و ما ديروز را از دست داده‌ايم و انسان معاصر از آينده به امروز مي‌نگرد. آينده‌‌اي که آن سوي تردميل است و ما هر چه به سمت آن مي‌دويم به گذشته مي‌رويم.
اين الهه‌ي دست نيافتنيِ روزگاران دور، طي قرن‌هاي متمادي در خدمت کليسا بوده و روح تغزلي‌اش را به غايت‌‌گرايي اين نهاد کهن بخشيده بود ولي با حفظ همان زيبايي، پرده برانداخته و از حرم خويش برون تاخته است. زيباروي قصه‌گويي که امروز در کوچه و خيابان به روايت شهر و سرنوشت شهروندان آن مي‌پردازد. الهه‌اي که از جاه‌طلبي‌هاي خود فرود آمده و در جستجوي انسان‌ امروز است و اين بار،انسان معاصر از آن روي برتافته و در جستجوي معشوق ديگري است!
به عبارتي، امروز نقاشي چون آيين فرقه‌اي مخفي است که در حاشيه‌ي جامعه برگزار مي‌شود و تعداد محدودي از دوستداران آن در اين مناسک معنوي شرکت مي‌کنند. اين جانِ کهن بيشتر از اينکه روابط خود را با جريان‌هاي جديد و جان‌هاي متجدد برقرار کند دل به دنياي موزه‌ها سپرده و رو به قبله‌ي آن نهاده است و البته اين اقتضاي زمانه و دنياي امروز است. ديگر جامعه به جاذبه‌هاي آن و جهان زيستي‌اش توجهي ندارد و نقاشان با همه‌ي عظمت‌شان، پيامبران بي‌قوم و خويش‌ زمانه‌‌ي خويش‌اند.
به عبارتي شمايل نقاشي در مقايسه با رخسار برافروخته‌ي ‌سينما و پويانمايي، چهره‌اي موميايي شده است که در قصري قديمي به تماشا گذاشته تا دلدادگان تاريخ به ديدنش بر آن قصر و تالار روند و به مغازله با آن بپردازند.
کدام فستيوال نقاشي را مي‌توان با جشنواره‌‌هاي اسکار و کن و ونيز و برلين و... مقايسه نمود!؟ گويا نقاشي به دليل فقدان حرکت و محدوديت‌هاي مهم ديگر نتوانسته است به روح خدمت کند و به جبر روزگارِ نوگرا، به حاشيه رانده شده است. ايستايي ولو در فرم و شکل، نوعي به ضد مزيت بدل شده است و هر آن چه که از نيروي حرکتي بي‌بهره است اگر هم از تخت نيفتاده باشد، بخت برگشته است و به تدريج به کنج و کناره‌هاي آن رانده مي‌شود.
در روزگاراني که تاريخ به کندي حرکت مي‌کرد و روح آن از رخدادهاي پياپي، مشوش نشده بود، نقاشي نيز اين همه دچار بحران موقعيت نشده و مرجعيت آن به مخاطره نيفتاده بود ولي امروز که تاريخ بي‌رحمانه مي‌تازد و به پيشگاه هيچ پادشاهي فرود نمي‌آيد و هيچ عنايتي به اعتصاب هيچ عقربه‌اي ندارد ديگر چه جاي شعر و نقاشي!
اگر چه نقاشي نيز چون هنرها و هويت‌هاي ديگر تن به تناسخ داده و با نگاه مخصوص خود به کشف جنبه‌هاي متفاوت هستي مي‌کوشد ولي امروز در جهان گذراني به سر مي‌برد که ديگر ازآنِ او نيست و يا جهاني که در آنيم متعلق به عصر نقاشي نيست!
زمان تغيير کرده و زمانه‌ با هنرهايي حرکتي همراه‌تر است و از اين روست که امروز سينما و انيميشن، جهان را به تسخير خود درآورده‌اند. نقاشي، کشتي‌اش به سوي نيستي مي‌رود در حالي که جهان با آوازهاي اپرا ي‌اش،  همراهي‌اش مي‌کند.
امروز مي‌توان گفت نقاشي تنها براي نقاشان به دنيا مي‌آيد، همانگونه که نقاشان براي آن به دنيا آمده‌اند و يکي از اين نقاشان نوگرا و نظريه‌پرداز؛ حميد رحمتي است که جان جهنده و طغيان تخيل‌اش از او چهره‌ي جداگانه‌اي ساخته، جان تازه‌اي که ضوابط و قواعد رسميت يافته‌ي دانشگاهي را به هيچ مي‌انگارد و در پشت مرزهاي اينگونه نوگراييِ معين نيز نمي‌ماند. اساساً او از جهاني که احاطه‌اش کرده است چندان پيروي نمي‌کند و به آساني خود را با نظام حاکم وفق نمي‌دهد و اين نه به خاطر آن که اين نظام هيچ معنا و مفهومي ندارد بلکه از اين روست که او در آن نظم، هيچ‌گونه معنايي نمي‌يابد. او تمامي اين چهارچوب‌ها را پس مي‌زند و تا مرز ناشناخته‌ها پيش مي‌رود. رحمتي دانش‌آموخته‌ي دانشگاه تهران است و مقيم امروزِ آلمان. او از همان سال‌هاي نخست دانشجويي به خواست استادش «رويين پاکباز» به پژوهش و انتشار مقاله‌هاي پژوهشي در مطبوعات سال‌هاي دانشجويي‌اش پرداخت و تمام سنت نقد در دهه‌هاي پيشين را زير و رو نمود و طرحي نو درانداخت. او نقدهاي هنري و متون فلسفي را نه فقط به زبان فارسي که به انگليسي مي‌خواند و حاصل مطالعه و انديشه‌هاي هنري‌اش را منتشر مي‌ساخت... ادامه در پست بعدی
@haft_houz7
https://s6.uupload.ir/files/img_20250322_161959_343_smuq.jpg

تو عید منی من بهار توام
#همایون-شجریان
@haft_houz7

بهار نوید رهایی است، آهنگ آزادی است بر بهنه‌ی زمین
چشم از آسمان برگیر که خاک، زندگی است.

هر روزتان نوروز
نوروزتان پیروز🍷🌹

@haft_houz7

اگر توانستید به مگس‌ها بفهمانید
که گل از زباله بهتر است،
به خائنین مملکت هم می‌توانید بفهمانید
که کشور از ثروت بهتر است...

ارنستو چگوارا

@haft_houz7

در سایه سرو، داستانی عمیق و انسانی

هفته‌ی گذشته، سینمای ایران یک دستاورد مهم داشت و آن به دست گرفتن مجسمه طلایی اسکار توسط شیرین سوهانی و حسین ملایمی برای انیمیشن «در سایه سرو» بود. حالا ایران بعد از دوگانه اصغر فرهادی، «جدایی نادر از سیمین» و «فروشنده»، سومین اسکار خود را هم دریافت کرد، آن هم از جایی که کسی انتظارش را نداشت.
این انیمیشن که محصول کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان است، با بردن بسیاری جوایز در جشنواره متعدد جهانی با نامزدشدنش در مراسم اسکار توانست شور و شوق فراوانی را برای سازندگانش و همچنین سینمادوستان به ارمغان آورد. این اسکار را باید نخستین قدم برای ایران در دنیای انیمیشن دانست.«در سایه سرو»، جایی است که در فیلم تکنیک و محتوا بدون ردوبدل کردن هیچ گونه دیالوگی به هم پیوند می‌خورند و دنیای بومی و محلی به مایه ای جهانی بدل می‌شود. فیلمی ضد جنگ و انسانی که تلخ است و عواطف را نشانه گرفته است. پس از تماشای این اثر 20 دقیقه‌ای که روایتش حول جنگ تحمیلی و تروماهای پس از آن است، حال مخاطب را هم خوب می کند و هم مشوش، حتی شاید، مخاطب ایرانی با تماشای آن به سفری دور و دراز (دوران جنگ) برود. «در سایه سرو» به روایت زندگی یک پدر و دختر در خانه‌ای در کنار خلیج فارس می‌پردازد. پدری که ناخداست و سال‌ها قبل در جنگ تحمیلی، با کشتی اش به مبارزه پرداخته و همسرش را درون کشتی از دست می دهد. او دچار اختلال پس از سانحه شده، اختلالی که دست از سر آن مرد پس از سال ها برنمی دارد و دخترش هم دیگر نمی‌تواند از او مراقبت کند اما با به گل نشستن یک نهنگ جلوی خانه شان، زندگی آن‌ها دستخوش تغییرات می‌شود.فیلم سرشار از نمادهای ایرانی است و سازندگانش، انیمیشنی را به دنیا عرضه کردند که خوشبختانه فرهنگ ای رانی از دار قالی، نقش و نگار ایرانی حک شده بر روی ظروف و... در آن پررنگ است. در اولین تصویر از این انیمیشن با مردی روبه رو می‌شویم که در حال آسیب زدن به خودش است و به تدریج با چیدن پازل‌ها کنار یکدیگر، متوجه می شویم او دچار اختلال پس از سانحه (PTSD) است. در این اختلال فرد به خود و دیگران آسیب می‌رساند و دلایل زیادی باعث شکل‌گیری این اختلال می شود که جنگ، یکی از مهم‌ترین دلایل آن شمرده می‌شود. دوری گزینی، تکرار کابوس و خاطرات آزاردهنده تا طغیان عصبی به صورتی که چهره‌ی ناخدا، آبی رنگ می‌شود از ویژگی‌های این تروماست. حالا دختر این پیرمرد، خسته از مراقبت پدر، عزم سفر و دوری از او را کرده است که در فیلم، با یک فضای بصری دراماتیک می بینیم پدر چون نوری، دخترش را به آغوش می‌کشاند و انگار نمی‌خواهد تنها همدمش او را ترک کند. اما یک نهنگ به گل نشسته روبه روی خانه‌ی آن‌ها، دختر را از سفر منصرف می‌کند. این نهنگ نماد از بین رفتن سردی بین پدر و دختر است و هرکدام به نحوی می‌خواهند او را نجات دهند، دختر با آب پاشیدن و انداختن حوله‌ها و پدر با گره زدن طناب به دم نهنگ و کشیدن آن توسط کشتی اش به درون آب.ناخدا باید برای فرار از گذشته‌ها و زخم های بازش به فکر چاره ای باشد اما او همچنان در حال بازسازی خاطراتش است مخصوصاً زمانی که کشتی را رنگ می‌کند، زنده نگه داشتن آن دوران پررنگ تر می شود. اما افتادن دائم قاب عکس از دیوار اتاقک کشتی این هشدار را به ناخدا می‌دهد که باید خاطرات سخت و تلخش را دور بیندازد و به آینده ای در کنار دخترش دل ببندد نه به گذشته‌ای تلخ و تاریک.در نهایت ناخدا با غرق کردن کشتی که خودش در آن حضور دارد، باعث می‌شود که نهنگ هم به آب فروکشیده شود. نهنگ در حال غرق شدن است و دختر که پدرش را نمی‌بیند، سراسیمه با قایق وارد دریا می‌شود، پیرمرد که می بیند با فرورفتن کشتی، نهنگ هم می‌میرد، از کشتی بیرون می‌آید، طناب‌ها را باز می‌کند و در اینجاست که دختر، پدر را می‌بیند و هراسان از ترس ازدست دادنش به سمت وی می‌رود و این داستان سرشار از نماد به پایان می‌رسد. سرو در فرهنگ ایرانی به معنای ایستادگی و مبارزه است و در این انیمیشن به مقام والای پدر اشاره دارد.این داستان به حدی عمیق است که نه نیازی به دیالوگ دارد و نه به فریم های پیچیده. به حدی این روایت غیرخطی هوشمندانه ساخته شده که ما عواطف و احساسات را تنها از طریق تصاویر بسیار ساده و موسیقی متن ایرانی و جنوبی آن متوجه می‌شویم.تمثیل و نشانه «در سایه سرو» بسیار زیاد است. این روایت به خوبی توانست در مدت زمان کوتاهش، اثرات پس از جنگ را به دور از هرگونه اضافه گویی، شعارزدگی و بدون ردوبدل کردن دیالوگ به تصویر بکشند. اینکه جنگ چگونه می تواند تاثیرات مخربی در روان انسان‌ها به جا گذارد به صورتی که آثار آن تا سال ها همچنان باقی بماند.

همین موتیف‌های ساده است که «در سایه سرو» را تبدیل به اثری درخور و قابل احترام کرده که هر مخاطبی را از سراسر جهان می‌تواند تحت تاثیر قرار دهد. فضای بصری انیمیشن فاقد پیچیدگی است اما آنچه به آن رنگ و لعاب می‌دهد احساسات ناشی از درد، تنهایی، ترس، نجات و امید است. این اثر مفهومی نشان می دهد که هنر یک زبان جهانی است که می‌تواند قلب‌ها را به هم نزدیک کند. ساخت «در سایه سرو» با تکنیک دوبعدی دستی و فریم به فریم از سال ۱۳۹۵ تا ۱۴۰۲ به طول انجامید و حالا نام شیرین سوهانی و حسین ملایمی در کنار اصغر فرهادی در سینمای ایران تا ابد می درخشد.
#فرزانه_متین
@haft_houz7

من به خدا اعتقاد دارم، اما نمی‌توانم جهان او را بپذیرم. نمی‌توانم برای رنج کودکان بخشش بطلبم... چه چیزی می‌تواند رنج یک کودک بی‌گناه را توجیه کند؟
و اگر همه حقیقت در این باشد که این رنج‌ها برای نجات انسان لازم است، من پیشاپیش اعلام می‌کنم که این حقیقت را نمی‌پذیرم.

داستایفسکی
برادران کارامازوف

@haft_houz7

فیلم قرمز ساخته‌ی کریستف کیشولوفسکی، یکی از تأمل‌برانگیزترین آثار تاریخ سینما است. این فیلم نه‌ تنها یک داستان احساسی، بلکه یک اثر فلسفی عمیق درباره‌ی پیچیدگی‌های روابط انسانی است.
تماشای این اثر، ذهن ما را با سئوالات متعددی مواجه می‌کند سئوال‌هایی چون آیا وقایع زندگی ما از پیش تعیین شده‌اند یا ما حق انتخاب داریم؟
آیا انسان‌ها نسخه‌های تکرارشده‌ی یکدیگرند؟
آیا دانستن حقیقت درباره‌ی دیگران، به ما این حق را می‌دهد که در زندگی آن‌ها مداخله کنیم؟
آیا اگر نیت ما خیر باشد، جاسوسی و نظارت مجاز است؟
و چندین سوال‌ دیگری که درباره‌ی سرنوشت، آزادی، عشق، نظارت، اخلاق و ارتباطات انسانی در این فیلم مطرح می‌شود.
کیشلوفسکی در این اثر، بیش از آنکه پاسخی قطعی به این سؤال‌ها بدهد، مخاطب را به تفکر درباره‌ی این موضوعات وادار می‌کند.

@haft_houz7

❗️انیمیشن «در سایه سرو»
▪️نویسنده و کارگردان: شیرین سوهانی، حسین ملایمی
▫️محصول: ایران، ۲۰۲۴ میلادی
▪️برنده‌ی جایزه‌ی اسکار ۲۰۲۵ در بخش «انیمیشن کوتاه»

@haft_houz7

آهنگ بریوان_ Berivan
سیبل جان _Sibel can
آ#موسیقی_ترک
@haft_houz7

به اتفاق حافظ موسوی و سعدی گل‌بیانی در گیلان
دهم اسفند، فردای اکران فیلم مستند گردو بر درخت مانده است.

@haft_houz7

تصویر کوچکی از حاشیه‌ی برنامه‌ی اکران فیلم مستند "گردو بر درخت مانده است" در شهر رشت.
اینجا انتهای برنامه است و اکثر بینندگان بعد از دقایقی از پایان برنامه، سالن را ترک کرده‌اند ولی تعدادی از تماشاگران همچنان مشتاقانه در قاب‌های عکس قرار می‌گیرند و تمایلی به ترک سالن ندارند.

@haft_houz7

اگر نفت خیلی ارزان است
چرا در تاریکی نشسته‌ایم
اگر خیلی گران‌بهاست
چرا لقمه‌ای برای خوردن نمی‌یابیم؟!

#احمد_مطر/عراق
#سید_مهدی_حسینی‌نژاد

@haft_houz7

خانه‌ی فرهنگ گیلان برگزار می‌کند:
اکران فیلم مستند «گردو بر درخت مانده است»، پرتره‌ای از حافظ موسوی

«گردو بر درخت مانده است»، فیلمی از ناصر قهرمانی و حسین نجاری به نویسندگی و تهیه‌کنندگی فاطیما سیاحتی توسط خانه فرهنگ گیلان در شهر رشت اکران می‌شود.
این برنامه با حضور حافظ موسوی و با سخنرانی دکتر سینا جهاندیده و سعدی گل‌بیانی برگزار خواهد شد.

@haft_houz7

❗️شعر «نام تمام مردگان یحیی است»
▪️صدای شاعر: محمدعلی سپانلو
▫️سپانلو درباره‌ی سرودن این شعر در مصاحبه‌ای گفته بود: «خانه‌ی من نزدیک پادگان جمشیدآباد است. در زمان جنگ مرتب اعلام می‌شد که باید این‌جا را تخلیه کنیم. موشک‌باران شروع شد و یک‌بار موشکی به کوچه بالایی خانه‌ی من که خانه پدری‌ام هم در آن کوچه بود، اصابت کرد. خانه پدری‌ام ویران شد و خانه‌ی من هم تقریبا غیرقابل سکونت! من‌‌ همان زمان رفتم خانه‌ی برادرم که در اکباتان زندگی می‌کرد. برادرم آلبوم عکسی نشان من داد که در آن آلبوم، عکسی از بچه‌هایی بود که در کوچه‌ی خانه پدری‌ام با هم بازی می‌کردند؛ همان کوچه‌ای که در موشک‌باران تمام خانه‌هایش از بین رفته بود. وقتی آن عکس را دیدم، برادرم به من گفت که به غیر از پسرش، تمام بچه‌های آن عکس در موشک‌باران کشته شده‌اند.»

@haft_houz7

حریقی در پشت صحنه‌ی تئاتری در می‌گیرد. دلقک روی صحنه می‌آید تا تماشاگران را از خطر باخبر کند؛ تماشاگران خیال می‌کنند دستشان انداخته است، برایش هلهله می‌کنند. او حرفش را تکرار می‌کند، آن‌ها از خنده روده‌بر می‌شوند. فکر می‌کنم جهان درست به همین‌سان به پایان خواهد رسید: در میان هلهله‌ی بذله‌گویانی که پایان جهان به چشم‌شان شوخی است.
(سورن کیرکگور؛ یا این یا آن، جلد اول، ترجمه‌ی صالح نجفی، چاپ اول ۱۳۹۸، نشر مرکز، ص ۲۵).
@haft_houz7

هر خواننده‌ای که علاقه‌مند به کتاب‌های ژیژک باشد حتما اسم فتاح محمدی را شنیده است. فتاح محمدی یکی از مترجمان پرکار ساکن زنجان است. او در این شهر هم نشر هزاره سوم را مدیریت می‌کند و هم کتاب‌فروشی آگورا را دایر کرده است. او خود را این گونه معرفی می‌کند.
اسم‌ام را که می‌دانید: فتاح محمدی. تاریخ تولد شناسنامه‌ای و در واقع نمادین‌ام ۲۹ مرداد ۱۳۳۲ و محل تولدم یکی از روستاهای آذربایجان است. تحصیلات دانشگاهی‌ام در رشته‌ی کشاورزی و تحصیلات غیررسمی و خیابانی و هردمبیلی‌ام در ادبیات و سینما و اخیراً فلسفه بوده است.
درگیری جدّی‌ام با کاغذ به سی سال رسیده و عمدتاً در عرصه‌ی ترجمه شروع شد. مدتی هم با تعدادی از دوستان آن زمان که از کلاس‌های دکتر براهنی در زیرزمین خانه‌اش نصیب‌ام شده بودند، مجله‌ای با گرایش عمدتاً ادبی در می‌آوردیم.. چند سالی است که پس از یک دور قمری پناه به شهر خودمان، زنجان، و نشر هزاره‌ی سوم‌اش آورده‌ام و می‌خواهم کارهایی بکنم، اگر بشود.
@haft_houz7

"فوگ مرگ" سروده‌ی پل سلان با ترجمه‌ی مجتبی گل محمدی

@haft_houz7

۱۵ بهمن روز تولد مشیت علایی است. مشیت علایی متولد سال ۱۳۲۸ در گناباد است. او دانش آموخته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی از دانشگاه تهران است و مدتی نیز در همین دانشگاه به تدریس مشغول بوده. او را بیشتر به عنوان مترجم، پژوهشگر و منتقد می‌شناسیم. مشیت علایی برای ترجمه و ویراستاری «دانش‌نامه زیبایی‌شناسی» در سال ۱۳۸۵ جایزه‌ی کتاب سال جمهوری اسلامی را دریافت کرد و در سال ۲۰۰۰ از سوی دانشگاه کمبریج به عنوان عضوی از گروه ۲۰۰۰ منتقد و محقق برجسته‌ی قرن بیستم انتخاب شد. همچنین جایزه‌ی بهترین مقاله‌ی سال؛ مقاله‌ای درباره‌ی «نوتروپ‌فرای» چاپ شده در مجله ی«ادبیات و فلسفه»  در سال ۱۳۸۳ و جایزه‌ی «روزی روزگاری» در سال ۱۳۸۸ درکارنامه‌ی  مشیت علایی به چشم می‌خورد. با این همه مشیت علایی را تنها به واسطه‌ی پژوهش‌ها و ترجمه‌هایش نمی‌شناسیم. علایی سال‌هاست که پی‌گیر ادبیات معاصر خصوصا شعر است و گفت‌و‌گو‌های بسیاری در نشریات از او در این زمینه به چاپ رسیده است.
@haft_houz7

اثر چیزی بیش از متن است

اثر هنری دو قطب خواهد داشت که می‌توان آن‌ها را قطب هنری و قطب زیباشناختی نامید: قطب هنری به متنی اشاره دارد که مولف آفریده، و قطب زیباشناختی به کنش تحقق‌‌بخشی اشاره می‌کند که به دست خواننده به انجام رسیده است. از این صورت‌بندیِ دو قطبی می‌توان نتیجه گرفت که اثر ادبی نه با متن کاملا یکی است و نه با شکل تحقق یافته‌‌ی  متن؛ و در واقع در میانه‌ی این دو می‌نشیند. اثر چیزی بیش از متن است، زیرا متن زمانی جان می‌گیرد که محقق شده باشد؛ افزون بر این، تحقق متن یکسره وابسته به میل و گرایش فردی خواننده است - اگرچه همین هم به نوبه‌ی خود از الگو‌های متفاوت متن متاثر می‌شود. همگرایی متن و خواننده به اثر ادبی هستی می‌بخشد، و این همگرایی را هیچگاه به دقت نمی‌توان مشخص کرد، اما از آن‌جا که قرار نیست نه با واقعیت متن و نه با میل و گرایش فردی خواننده یکی انگاشته شود هماره باید بالقوه باقی بماند( ولفگانگ آیزر؛ متن‌ها و خواننده‌ها، ترجمه‌ی مهران مهاجر، نشر بی‌گاه، ۱۴۰۳، ص۱۲).

@haft_houz7

هیچ گره‌ای نمی‌تواند
روسري گلداری را
که عاشق باد شده است
روی
       بند
              نگه دارد...

#مهتاب_میرقاسمی

@haft_houz7