گاهی آن‌قدر درگیر خود و مشکلات‌مان می‌شویم که فراموش می‌کنیم باید روابط‌مان را زنده نگه داریم.
حتی در خانه‌ای که با هم زندگی می‌کنیم، از درد و دلِ یک‌دیگر بی‌خبریم. آن‌قدر غرقِ در خود شده‌ایم که احوالِ دیگران از یادمان رفته است.
نه از اقارب خبری داریم و نه حتی از نزدیک‌ترین‌های‌مان.

امروز تصادفاً کاکای بزرگم که سال‌هاست از وطن دور است، از شماره‌ی ناشناس تماس گرفت.
با تصور اینکه مزاحم است، پاسخ ندادم.
چندین‌بار زنگ زد و در نهایت با بی‌میلی پاسخ دادم، و ناگهان صدایش... کاکایم بود!
پس از احوال‌پرسی، سرزنش‌اش تلخ بود
از دل‌خوری‌هایی که ریشه در بی‌خبری من داشت.
و همان‌جا فهمیدم که چقدر از اطرافم دور مانده‌ام؛ از کسانی که مهرشان بی‌چشم‌داشت است.

رابطه‌ها گاه مثل شیشه می‌شکنند، نه از بی‌ارزشی بلکه از نازکیِ دل‌ها و زخمی شدن‌های بی‌صدا
اما شکست، همیشه پایان نیست.
گاهی می‌توان با مهربانی، درک، صبر و یک گفت‌وگوی ساده، تکه‌های شکسته را دوباره به هم پیوست.
و اگر نتوان ترمیم کرد، دست‌کم باید بکوشیم دیگر نشکنیم.

#نادیا
#ترمیم_روابط