ما باید نخستین قدمها را بهسوی انسان بیعیب برداریم. و نه قدمهای بلند بهسوی برشمردن عیوب همدیگر، به قصد آزردن، افسردن، کوباندن، له کردن و به گریه انداختن.
ما افعی نیستیم! با کیسههایی از زهر ناب خالص! که اگر باشیم هم، باید آن کیسهها را پیش از روز بزرگ ترک تنهایی، چون دندانهای پوسیده و از ریشه به فساد آلوده و یکپارچه درد، به دور اندازیم. عزیز من! ما برای تکمیل هم آمدهایم نه برای تعذیب و تعزیر هم.