گاهی برای ما تنهایی به معنی بی ارزشی و دوست نداشتنی بودن است. برای همین گاهی سال ها تلاش می کنیم روابطی را که در آن مثل ابزاریم نه انسان، حفظ کنیم و با وابستگی تقلا می کنیم. حتی اگر از سوی طرف مقابل سواستفاده هم شویم با تنهایی روبرو نشویم چون احساس بی ارزشی و دوست نداشتنی بودن خواهیم کرد. اما اگر تنهایی شفابخش باشد چه؟ اگر روبرو شدن با تنهایی باعث شود از وابستگی درآمده و مستقل شویم چه؟ آیا دیگر ما در رابطه های مان باج می دهیم؟