Men doim ortda qolganman. Har doim tilga olinmagan, baqirganimda eshitilmaydigan, xor boʻlgan men edim. Men hammani qadrlardim, meni koʻrmagan, sevmagan, chetlab oʻtgan, xafa qilgan, doim mendan uzoqda boʻlgan har kimga yaqin boʻlishga harakat qilardim, oʻzimga oʻxshamas edim. Ammo men katta boʻlganimdan keyin odamlarning haqiqiy yuzini koʻra boshladim. Qanchalik koʻp kimningdur iltifotini qozonishga harakat qilsam, shunchalik qadrimni yoʻqotganimni angladim. Bu hayotda men avvalo oʻzimga keyin esa borligimga ishonish kerakligini bilib oldim. Shuning uchun ham bir paytlar mendan nafratlanib, gapimga quloq solmaganlardan birin-ketin uzoqlashdim. Men katta boʻldim va endi men butunlay oʻzimman. Men oʻzim bilan uchrashish orqali; men oʻzim uchun qila oladigan eng katta yaxshiliklarni qildim