خداحافظ ماه پاکی و صفا و صداقت؛ ماه لحظه‌های بی‌بدیل آمرزش سحری و ثانیه‌های بی‌بازگشت استجابت افطار. 

خداحافظ‌ ای ماهی که در آن دست شیطان بسته و راه ‌گناه بسته بود. 

خداحافظ ‌ای ماهی که در آن روزه‌داران از آتش جهنم در امان بودند و صدای آرامش‌بخش بهشتیان جان مؤمنان را می‌نواخت. 

خداحافظ شب‌های دل‌انگیز قدر که ملائک الهی، آسمان، برای ادراک آن‌‌ رها می‌کردند و به زمین می‌آمدند. 

خداحافظ ابوحمزه، افتتاح، جوشن کبیر و صغیر، خداحافظ، مکارم‌الاخلاق. 

خداحافظ قرآن‌های بر سر، بک یا الله، بمحمد، بعلی، بفاطمه، بالحسن، بالحسین...‌بالحجه. 

خداحافظ، محراب خونین، سجادهٔ رنگین، پیشانی شکافته. 

خداحافظ، کودک یتیم، بیوهٔ تنها، کوفهٔ بی‌پدر. 

خداحافظ ‌ای رمضان. 

تو می‌روی ‌ای ماه خوب خدا؛ ‌ای برکت و رحمت بر مؤمنان‌ و ما امیدوار به روزی هستیم که در پایان یک ماه روزه‌داری و در قلهٔ یک ماه بندگی به آن رسیده‌ایم؛ با چشمانی اشک‌بار از وداع با تو. 

و تنها تسلایمان عیدی است که خدا برای پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ و اهل بیتش و مسلمین روزه‌دار قرار داده است. 

عید فطر، زیبا‌ترین عید بندگی است. روز تبریک به تمام آنانی است که یک ماه به فرمان خدای خویش در تمام خواستن‌ها و لذت‌ها چشم پوشیدند تا دل به رضایت دوست بگشایند و محبت محبوب کسب نمایند. 

عید فطر، عید بنگان خاص خداست؛ عید آنانی است که با خود عهد بستند تا همیشه معنویت رمضان با خویش داشته باشند و با کریم اهل بیت، هدیهٔ ویژهٔ خدا در این ماه و کشتهٔ در محراب آن پیمان بسته‌اند که یتیمان و بی‌پناهان و مستضعفان را هرگز فراموش نکنند و به یاد آن‌ها انبان‌های بر دوش را زمین نگذارند. آنان که با امام عصر خویش‌ پیمان می‌بندند که آماده و پا به رکاب او باشند، تا به همراهش انتقام همهٔ عدالت‌خواهان و مظلومان و شهیدان، به ویژه سید و سالار شهیدان را از ظالمان بگیرند.