قلمِ دلاوری کو، سُخنی دِلیر دارم
سرِ بی‌قرارِ آهو، دلِ گرمِ شیر دارم

به من ار جهان بتازد، نه من آنکه خود ببازد
که نظر به عرش و فرشی، نه ز بَر نه زیر دارم

به چه آشیان دهم دل که چو هُدهُدِ بیابان
بِگریزم از نسیمی، چو پَر از حریر دارم

به زمانِ ناشریفان، به چه درگهم سپاسی
نه زبان اسیرِ مُزدی، نه قلم اجیر دارم

ز نخست روزِ دَرکَم که به خویشتن رسیدم
به مقام و مال گُفتم، دل و چَشمِ سیر دارم

ز چه ای فقیه باید به تو سر فرود آرَم
که به گردنم نه وامی، ز تو باجگیر دارم

به کلامِ من نظر کن، ز معانیَش خطر کن
که به هر ورق ز دفتر، غزلی خطیر دارم

به شکارگاهِ انسان، شده‌ام هدف ز هر سو
چه ز تیرها بگویم، دلِ چون حصیر دارم

ز سروشگاهِ فطرت، چه بشارت از تو بر من
نه تو آن بشرشناسی، نه من آن بشیر دارم

به بهشتِ عُزلتِ من، گُلی ارمغان مَیآوَر
که غزل به لب چو آرَم، نَفَس از عبیر دارم

اگر از درِ نشاطی نپذیرَدَم زمانی
به فراخیِ زمان‌ها، غمِ دل‌پذیر دارم

چو به مسندی رسیدی، به حُبابِ پُشتگاهت
ز دو چَشمِ من نظر کن که نگاهِ پیر دارم

ز دلِ هزار تویم، چه نویسم و چه گویم
که جهانی آزمون‌ها، منِ نابصیر دارم

به جهان چرا کنم رو که به بازیَم بگیرد
نه عمو امیر بود و نه پدر وزیر دارم

به مقامِ بی‌نیازی به سرِ بلند نازم
که شُکوهِ بی‌زوالی، ز چُنین سریر دارم

من و چشمه‌سارِ چَشمم، چو مرا نیازِ آبی
به زمانِ تشنه‌کامی، چه غم از کویر دارم

به عبایِ واعظان گو که به دوشِ هر که اُفتی
به قدمگهی نَیَرزی که منِ فقیر دارم

#معینی_کرمانشاهی

❀═‎‌‌‌🌼 ⃟❤ ⃟ ‌‌‌‌🌼═‎‌‌‌‌‌‌❀