پشت ِ سر، نیست فضایی زنده.
پشت ِ سر، مرغ نمی‌خواند.
پشت ِ سر، باد نمی‌آید.
پشت ِ سر، پنجره‌ی سبز ِ صنوبر، بسته است.
پشت ِ سر، روی همه فرفره‌ها، خاک نشسته است.
پشت ِ سر، خستگی ِ تاریخ است.
پشت ِ سر، خاطره‌ی موج، به ساحل، صدف ِ سرد ِ سکون می‌ریزد.

#سهراب‌سپهری
🪷🪷