بعضی آدم‌ها مثل شکلات شیرین‌اند،
طعم مهربانی‌شان هیچ‌وقت از خاطر نمی‌رود.
دو دختربچه...
یکی با دست‌های پر، یکی با قلبی مهربان اما بی پول،
و فروشنده‌ای که فرق نداشت برایش چه کسی دارد و چه کسی ندارد؛
فقط می‌بخشید...
بی‌چشمداشت، بی‌انتظار.
گذشت، و او رفت،
اما روی صندلی یک پارک،
عکس لبخندش و کیسه‌ای پر از شکلات
شاهد بود بر جاودانگی مهربانی‌اش.
هر رهگذری شکلاتی برمی‌داشت،
و زیر لب می‌گفت:
"خدا بیامرزد کسی را که شیرینی بخشید، حتی وقتی خودش دیگر نبود."
مهربانی، جاودانه است...
@book_tips 🐞