🍃🌺🍃


🌳🪵 هشت درس از زندگی درخت

برای من، درخت یکی از زیباترین استعاره‌های زندگی‌ست.
درخت از بسیاری جهات، شبیه یک انسان خردمند، شکوفا و مهربان است. درخت هم‌زمان می‌روید، مقاومت می‌کند، و مهر می‌ورزد.
من از تماشای زندگی درخت، هشت درس ماندگار آموخته‌ام:

۱.  رویش همیشگی
درخت همیشه در حال رشد است، از لحظه‌ای که جوانه می‌زند تا آخرین دم زندگی‌. برای درخت، رشد و رویش، بخشی از زندگی نیست؛ خودِ زندگی‌ست.

۲. پالایش و خودسازی
درخت قدرت تصفیه و خودپالایی دارد. می‌داند چه چیز به سود اوست و چه چیز به زیانش. بالاتر از آن، او می‌داند چگونه تلخ‌ها را به شیرین و رنج‌ها را به میوه‌ تبدیل کند. آب گل‌آلود را می‌گیرد و از آن شکوفه و میوه‌ی پاک می‌سازد. برگ‌ها و پوست‌های کهنه و آفت‌زده را می‌ریزد و شاخ و برگ‌ نو می‌رویاند.

۳.  انعطاف و گشودگی
درخت، استوانه‌ای‌ست بی‌پشت و رو. نمی‌توان گفت کدام سویش پشت است و کدام رو. از همه‌سو نور می‌گیرد و از همه سو نسیم را بر تنش می‌پذیرد.

۴. تعالی در عین ریشه‌مندی
درخت ریشه در خاک دارد، تن در هوا و سر بر آسمان. او از زمین تغذیه می‌کند، اما در زمین نمی‌ماند. زمین برایش تکیه‌گاه است، نه مقصد؛ او رو به آسمان دارد. درختان حتی در روز مرگ، ایستاده می‌میرند.

۵.  تکامل در عین تعادل
بدن درخت به رنگ خاک است؛ جایی که از آنجا آمده. اما گل‌ها و برگ‌هایش به رنگ زندگی و بالندگی‌ست. درخت هم‌زمان خاکی‌ست، سبز است و آسمانی است.

۶. مهرورزی و سخاوت
درخت به هیچ‌کس پشت نمی‌کند. میوه و سایه‌اش را از کسی دریغ نمی‌دارد؛ چه خوب، چه بد، چه زشت و چه زیبا، هر که به او نزدیک شود، بهره‌مند می‌شود.

۷. خودپذیری و نقص‌های زیبا
درخت یک استوانه‌ی صاف و بی‌نقص نیست. تنش پر از انحنا، شیار و گاهی جای زخم تبر است. اما همین‌هاست که وجود او را زیبا می‌کند؛ یادگاران زمستان‌های سخت، طوفان‌های زندگی و سال‌های ایستادگی.

۸.  زندگی پربار
همه‌ی هستی درخت، نیکی و سودمندی است؛ از سایه و شاخه و چوب تا میوه، صمغ، و هوای تازه‌ای که به دنیا نثار می‌کند.

🔹 زندگی درخت، یک کتاب است، کتابی پرمعنا و خواندنی، داستانی از ریشه‌مندی، بالندگی، سخاوت و ایستادگی.

🔹 شاید بی‌دلیل نیست که ‌برگ کتاب‌ها از جنس درخت است؛ درخت حتی تن و جانش را به ما ارزانی می‌کند تا از آن کاغذ بسازیم، بر آن بنویسیم، بخوانیم و بیاموزیم، و مانند او ببالیم و رشد کنیم.

@book_tips 🐞