ماها عجیب غریبیم! ما آدمهارو میگم!
با یه “توجه” انگار دنیامون رنگیتر میشه،
خنده هامون “از تهدل“ تر میشه،
غمهامون کمرنگ تر میشه،
لبخندامون پررنگتر میشه...
حتی اون آفتاب لم داده پشت پنجره واسمون جذابتر میشه!
اما
با یه بیتوجهی... به هم میریزیم و
دنیامون تیره و تار میشه،
همه چی بنظرمون بیمعنی میاد،
روزهامون کسلکننده میشه،
هدفهامون برامون مسخرس و هی میگیم "خب تهش که چی؟؟?"
بگم تهش که چی؟!
تهش اینه که در هر دوحالت ما بدهکار خودمونیم! بدهکار دنیایی که همیشه برای رنگیتر کردنش منتظر بقیهایم! بدهکار دنیایی که روزهاشو بسته به حال آدمهای دیگه جز خودمون میسازیم! بدهکار زندگیای که بهمون هدیه داده شده و ما با بیرحمی تمام داریم ندیدش میگیریم تا وقتی که یه گوشهچشمی از یه کسی که قد یه دنیا بزرگش کردیم ببینیم...!
اگر دیر بجنبیم، وقتمون تموم میشه و ما میمونیم و خودمون... که تا به همیشه بدهکارش موندیم و حسرت زندگی نکردن!
@TavaneEshgh